عشق به دریا

گاهی آرزومیکنم...

گاهی آرزو میکنم...

کاش هرگزنمیدیدمت تا امروزغم ندیدنت رابخورم...

کاش لبخندهایت زیبانبودکه امروز آرزوی دیدن یک لحظه ازلبخندهای

عاشقانه ات راداشته باشم...

کاش چشمان معصومت به چشمانم خیره نمیشدتا امروزچشمان من به یاد آن

لحظه بهانه گیرندواشک بریزند...

کاش حرف های دلم رابهت نگفته بودم تاامروز باخودم نگویم:

        آخه اونکه میدونست چقدر دوسش دارم!

(میگویند : زن ضعیفه ...
جالبه !!!
درد ماهیانه میکشه!

درد زفاف میکشه !
و از همه بدتر درد زایمان میکشه!!!
اونوقت ضعیف هم خطاب میشه...
به عقیده ی من زن قویترین موجود خلقته ...
زن ضعیف نیست ظریفه!!!)
____________________________________




رفتی؟؟؟ به سلامت!!! 

من خدا نیستم که بگویم هر وقت توبه کردی برگرد... 

رفتنت پایان من نبود... 

آغاز بی لیاقتی تو بود
 

یكی از اساتید دانشگاه؛ خاطره جالبی را كه مربوط به سال‌ها پیش بود نقل می‌كرد.

چندین سال قبل برای تحصیل در دانشگاه سانتا کلارا کالیفرنیا، وارد ایالات متحده شده بودم.

سه چهار ماه از شروع سال تحصیلی گذشته بود كه یك كار گروهی برای دانشجویان تعیین شد كه در گروه‌های پنج شش نفری با برنامه زمانی مشخصی باید انجام میشد.

دقیقا یادمه از دختر آمریكایی كه درست توی نیمكت بغلیم می‌نشست و اسمش كاترینا بود پرسیدم كه برای این كار گروهی تصمیمش چیه؟

گفت اول باید برنامه زمانی رو ببینه، ظاهرا برنامه دست یكی از دانشجوها به اسم فیلیپ بود.

پرسیدم فیلیپ رو میشناسی؟

كاترینا گفت آره، همون پسری كه موهای بلوند قشنگی داره و ردیف جلو می‌شینه!

گفتم نمیدونم كیو میگی!

گفت همون پسر خوش تیپ كه معمولا پیراهن و شلوار روشن شیكی تنش می‌كنه!

گفتم نمی‌دونم منظورت كیه؟

گفت همون پسری كه كیف وكفشش همیشه ست هست با هم!

بازم نفهمیدم منظورش كی بود!

اونجا بود كه كاترینا تون صداشو یكم پایین آورد و گفت فیلیپ دیگه، همون پسر مهربونی كه روی ویلچیر می‌شینه .....

این بار دقیقا فهمیدم كیو میگه ولی به طرز غیر قابل باوری رفتم تو فكر،

آدم چقدر باید نگاهش به اطراف مثبت باشه كه بتونه از ویژگی‌های منفی و نقص‌ها چشم پوشی كنه .....

چقدر خوبه مثبت دیدن .....

یك لحظه خودمو جای كاترینا گذاشتم، اگر از من در مورد فیلیپ می‌پرسیدن و فیلیپو می‌شناختم، چی میگفتم؟

حتما سریع می‌گفتم همون معلوله دیگه!!

وقتی نگاه كاترینا رو با دید خودم مقایسه كردم خیلی خجالت كشیدم .....

شما چی فكر می‌كنید؟

چقد عالی میشه اگه ویژگی‌های مثبت افراد رو بیشتر ببینیم و بتونیم از نقص‌هاشون چشم پوشی كنیم ....

فضای مجازی یعنی میتوانی ساعت ها بشینی و از پنجره ی تکنولوژی به دنیای آدمها نگاه کنی! یعنی میتوانی حرف هایشان را بخوانی بدون اینکه حضورت را حس کنند. با خاطراتشان همراه شوی حتی خاطرات مشترک. میتوانی ماجراهای روزمره زندگیشان را بدانی، از تفریحاتشان با خبر شوی، از لحظه هایی که شاد یا غمگینند. از وقت هایی که نگرانند. و میتوانی در همان فضای مجازی با شکلک های خندان و گریان، بگویی از شادمانی آنها شادی و با اندوهشان ابراز همدردی کنی. میتوانی عکس هایشان را ببینی و حدس بزنی در آن لحظه، پشت آن چهره های خندان یا غمگین، پشت آن لبخند های کم رنگ یا نگاه های عمیق، چه حسی بوده. و بعد سراغی از نشانه های خودت در این دنیای مجازی میگیری، حرف های کهنه و نو، خاطرات قدیمی، دقیقه های شیرین، ساعت های تلخ... و میبینی خیلی ها شبیه خودت، با شکلک ها و کارکترهای دیجیتالی، در غم هایت شریک شده اند و از شادی ات خندیده اند. نمیدانم خوب است یا بد. اما میدانم هر روز تنهاتر میشویم. و هیچکدام ازین همراهی های مجازی، جای خالی گرمای حضور آدمها را کنار هم پر نمیکند!   

+ رادیو 7